 Vehbi Abimizin yazıları
"O büyük günde buluşuncaya kadar sevenlere sabır, selamet;
Mahrum kalmışlara da insaf ve itidal dilerim..." - Vehbi Arvas |
|
 |
|
| Hayal Tiyatrosu: 'Şefkat' (28) |
|
| 04 Mart 2011 Cuma | 13:27 |
|
 BULDUM ONU... BANA YAZILAN MEKTUBU BULDUM...
- Ertesi gün inanılır gibi değildi... Bütün vesveseler beni tekrar kuşattı... Bir önceki akşam o kadar güzellikler yaşamışken üstelik... Öğrendiğim her şeyin güzel olduğunu kabul ediyordum... Ama içimdeki güçlü düşman dünyama bir sürü saplantı yığıyordu... Bilmesine rağmen kabullenmiyordu...- Neydi onlar hanım..- Bütün tanıdıklarım beni örtülü görecek ve tuhaf tuhaf bakacaklar... Laf söyleyenler olacak... Garipseneceğim... Beni en çok insanlar ne der düşüncesi zorluyordu... Ömür boyunca örtülü olacağım... Ya sonra nefsime uyar açılırsam... Dinimize laf getireceğim... 'İyi düşün' diyordu içimden bir ses... Hatta 'Ben istemiyorum, yaşlanınca örtünürsün', diyordu... Bu sesin kime ait olduğunu biliyordum... İster istemez beni bocalatıyordu... Ama bir gerçek daha vardı...- Neydi o canım...- Artık bu halimle sokağa çıkamam diyordum... Allah beni görüyor... Saçlarım açık dışarı nasıl çıkarım... Niye insanlar ne der diye çekiniyorsun... Sen de bir gün öleceksin, ne derler diye çekindiğin insanlar da...- Canım benim ya...- İş yerini aradım... Mazeret bildirip bir hafta izin aldım... Bu süre bana lazımdı... Bir şey bekliyordum... Ama ne bilmiyordum... Evden dışarı adım atasım gelmedi... Ev işleri için bile dışarı çıkamadım utancımdan... Derken benim için yazılmış mektup müjdesi geldi aklıma... Sürekli mektup okumaya başladım... İmam-ı Rabbani hazretlerinden bir işaret bekliyordu ruhum sanki... O mektup hangisiydi... Beni benden alacak, büyük kararı vermemi sağlayacak bir nur patlaması mı desem... Nasıl tarif etsem...- Hanım mücadelene hayranlık duymamak mümkün değil... Maşaallah... Gıpta ettim sana...- Beni bu yaşa kadar getiren kültür bünyeme öyle saplantılar yerleştirmiş ki kırmakta çok zorlanıyordum... Moda, alışkanlıklar, insanların bakış açısı, hevesler bunun yanında birkaç gün içinde tattığım manevi lezzetler... Hepsi dönmeye başladı dünyamda...Namazlarımı kılmaya başladım bu bir haftada... Yanık yanık dualar ediyordum... Sürekli o mektubu arıyordum bir yandan da...Ben güçsüzdüm, manen zayıftım... Taytaya kalkmaya çalışan çocuk gibi hissediyordum kendimi... Sürekli düşüyordum... Güçlü ve şefkatli bir büyüğüm cesaret vermeliydi bana... O da kelimelerin ötesinde olabilirdi... Feyz, nur denilen güzellik... O mektubu bana yazan İmam-ı Rabbani hazretlerinin ruhaniyetine sığındım... Okudum, okudum... Annem de hiç zorlamıyor ama örtünmemi ne kadar istediğini belli ediyordu...Akşamları üvey babamın gelmesi beni daha da sıkıyordu... Neyse ki çok kalmadan yatıyordu... Üvey kızkardeşim ve erkek kardeşim küçüklerdi... Onlarla biraz olsun şakalaşmak az da olsa yüzümü güldürüyordu... İçimden 'ben eskisi gibi olamam ama olmam gerektiği gibi de olamıyorum... Ne yapacağım şimdi' diyordum...Günler geçiyordu... İznim bitiyordu... Bir şey olmalıydı... Çok bunaldım... Allahım beni bana bırakma... Ben senin yolunda yürümek istiyorum diye gözyaşı döküyor ve yalvarıyordum...- Amin... Sana şükürler olsun Allahım... Bana böyle bir hanım nasip ettin... Peki sonra...- Sıkıntımın zirveye vardığı akşam... İşte o akşam... Saat akşamın yedi veya sekizi gibiydi... Bütün ömrümü etkileyecek akşamdı...- Hayrola... Ne oldu...- Bana beni anlatan mektup karşıma çıktı... Buldum onu... Bir tek ismim yazmıyordu... Bana hitap ediyordu... Ah buldum, buldum...
(devam edecek)
-Ömer Çetin Engin-
omercetin@saatlimaarif.com
omer.cetin@tg.com.tr
|
|
|
|
|
|
|
|
|
