Tefekkürün zifiri katında
Bir söz işittim
Uzanıp baktım içeriye ki,
Pas tutmuş baharın yaprakları.
Ellerimle silmeye çalıştım
Boyumca uzattı dallarını.
Görünce karşımda şaşırdım,
Buza çaldı düşüncelerim.
Harfler kilitlendi gözlerimde,
İs kapladı cesedimi.
Ulak geldi,
Ne varsa sundu bir tas içinde.
Kelamdan eser yok!
Sustum!
Şimdi,
Ellerimde paslı baharın feri, 
Onu yeşertip on binlere gark eden
Yine bir kelâm olacaktır;
Söylenip bitecek kadar kısalıkta olan.
Söz o ki şöyle der mütefekkir:
Nokta kadar sabit, durağanım
Umutlarım şaşalı söylencelerin izbe çukurunda
Mutluluklarım yaşanılanların kıskacında.
Söylenenler söylenmiştir,
Daha ne gelir dilden,
El ayaktan kesilmiş
Şu sokak kelbinden.
Sözün özü 'o'dur,
Bilindiği halde söylenemeyecek bazı şeylerdedir;
Ve aslında her şey,
Azar azar zerk edilecek kadar kısalıkta dahi olsa
Sonra,
Dimağlarda ayyuka çıkar kelâmın imbiklenen tesiri.
Sızan ışıktır ki o;
Göğe doğru,
Salar esrarını bütün aleme;
Gökten zemine,
Paslar güneş ile yıkanır
Apak olur kainat.
Zifiri karanlık!
Nerede?
Esâmesi okunmaz kadar dipte.
Şimdi,
Kökleri duası,
Topraktan göğe bir hat;
Avuçlardır semaya uzanan.
Saydamdır artık baharın yaprakları
Mevsimidir şimdi zaman-ı hasat.

E-posta: irfan@saatlimaarif.com